جشن روز جهانی معلولان در سرای شریعتی جنوبی به همت دبیر کانون معلولان این محله
در تاریخ ۱۳ آذر ۹۵برگزار گردید
به همت دبیر کانون معلولان محله شریعتی جنوبی
جشن تولد دو نفر از اعضای این کانون برگزار گردید و در روزنامه همشهری به چاپ رسید
متن کامل این گزارش را در ادامه بخوانید.جمعی از معلولان سرای محله شریعتی جنوبی به بهانه تولد دوستان شان دور هم جمع شدند
یک جشن همدلی
سارا جعفرزاده - حوالی ساعت ۱۱ ظهر به ساختمان سرای محله شریعتی جنوبی می‌رسیم. حس خاص و شیرینی در ساختمان سرای محله وجود دارد. از چند روز قبل به مراسم دورهمی دعوت شده‌ایم و برای حضور در آن سر از پا نمی‌شناسیم. در بدو ورودمان با استقبال گرم دبیر کانون معلولان مواجه می‌شویم. تمام افراد معلول با خوشحالی به ما خوش آمد می‌گویند. این مراسم به همت دبیر کانون معلولان و همکاری سرای محله شریعتی جنوبی به مناسبت تولد دو نفر از اعضای کانون برگزار می‌شود. فرصت را غنیمت می‌شماریم و پای صحبت‌های معلولان و مشکلاتشان می‌نشینیم.
ساعتی در کنار فرشته های خدا
به مراسم متفاوتی دعوت شده‌ایم. جشن تولدی خالی از تشریفات مرسوم وخالی از هرگونه ریا و خودنمایی. مراسم کوچکی در دنیای بزرگ معلولان. دنیایی مملواز آرزوهای دور و دراز. آرزوهایی که دست تقدیر یاریشان نکرد که به آن برسند. بعضی‌هایشان بی‌بهانه می‌خندند و بعضی‌هایشان بی‌بهانه گریه می‌کنند. نگاه معصومانه دخترکی معلول از ناحیه پا به قدری گیراست که دلمان نمی‌آید نگاهش نکنیم در پشت آن چشمان رنگی زیبا یک دنیا حرف ناگفته است. یکی در بینشان از استطاعت مالی برخوردار است به کاردرمانی می‌رود دیگری محروم از استفاده از یک دارو برای درمانش. وقتی به دیدارشان می‌رویم‌گویی احساس مهم بودن به آنها دست می‌دهد. ما را بین خودشان بی‌بهانه می‌پذیرند و خوشحال می‌شوند. بیشتر معلولان محله با خانواده‌هایشان در این مراسم حضور دارند و یک به یک در کنار هم نشسته‌اند. لبخندی نه از سر رضایت بلکه از ناچاری روی لب‌هایشان نقش می‌بندد. با آوردن کیک همه هیجان زده می‌شوند. این یک مراسم عادی نیست. جشن انسان‌های مقاومی است که معلولیت فقط برایشان یک واژه است. در تمام مدت حضورمان در کنارشان احساس غریبگی و نارضایتی نمی‌کنیم. یک حس خوب همراه با غمی پنهان در درون هر کدام آشکار است. دنیای معلولان دنیای خالی از قضاوت است دنیایی که در کنارشان چایی‌ات سرد می‌شود و دلت گرم.»
مظلومیت معلولان دیستروفی
تا به حال نام دیستروفی عضلات را شنیده‌اید. نوعی معلولیت که شخص با سلامت کامل متولد می‌شود و تا یک سنی سلامتی کامل دارد. اما به مرور زمان براثر تغییرات سیستم عصبی، بافت‌های عصبی عضلات دچار اختلال می‌شوند. این بیماری در نهایت باعث تخریب کامل تمام عضلات بدن می‌شود و فرد به‌صورت کامل فلج می‌شود. «زهرا شیری» همسر معلول دیستروفی «جلال بابایی» است و درمورد بیماری شوهرش می‌گوید: «یک سال بعد از ازدواجمان متوجه بیماری شوهرم شدم اما اوایل معلولیتش شدت نگرفته بود و من هم فکر می‌کردم مانند تمام بیماری‌ها، یک روزی درمانی برایش پیدا خواهد شد. در حال حاضر 10 سال از شروع بیماری همسرم می‌گذرد و درمانی برای این اختلال پیدا نشده است. حالا4 اندام اصلی بدنش فلج شده و خانه‌نشین است. هزینه‌های زندگی بسیار بالا است. همسرم هر روز باید یک داروی تقویتی بخورد تا بتواند فقط چشمانش را باز کند که هزینه خرید آن هم بسیار بالا است. من امروز به جای همسرم به این مراسم آمدم تا حداقل با خانواده‌های معلولان دیگر درددل کنم تا سبک شوم. حضور در این دورهمی برای معلولان بسیار مفید است. آنها می‌توانند با کسانی مانند خودشان در ارتباط و تعامل باشند و احساس تنهایی نکنند.»
شادی بی‌بهانه
در دنیای معلولان همه چیز خیلی ساده بیان می‌شود. خبری از پیچیدگی و بازی با کلمات نیست. آنها خیلی ساده شاد می‌شوند. «لیلا عینی» دبیر کانون معلولان درباره این موضوع می‌گوید: «به مناسبت تولد دو نفر از اعضای کانون معلولان خواستم تمام بچه‌های کانون را دور هم جمع کرده و دیداری تازه کنیم. با تدارک این دورهمی خواستم به همه اعضای کانون بگویم تک‌تکشان برایم مهم هستند با توجه به اینکه خودم هم معلول هستم اما همیشه به یاد دوستانم هستم. شادی همیشه سهم افراد معمولی نیست بلکه معلولان هم باید سهمی در این شادی داشته باشند. متأسفانه در کشور ما جایگاهی برای افراد معلول در نظر گرفته نمی‌شود. اهمیت توجه به معلولان باید در رأس برنامه‌های دولت قرار بگیرد تا آنها جزو جمعیت فعال محسوب و به نوعی مفید واقع شوند. حضور معلولان در این مراسم شاید دردی از دردهایشان دوا نکند اما حس اینکه ما به یادشان هستیم برای آنها ارزشمند است.»
در این دورهمی که به مناسبت سالروز تولد «نادر مرادی» و«سجاد مولایی» در سرای محله شریعتی جنوبی برگزار شد، دبیر کانون معلولان، اعضای کانون به همراه خانواده‌هایشان و مسئول خانه سلامت سرای محله شریعتی جنوبی به همراه کارکنان سرای محله حضور داشتند. با این حال چشم امید معلولان به مسئولان است. آنها امیدوارند با رساندن صدایشان به گوش مسئولان نیمی از مشکلاتشان حل شود. مشکلاتی که هر روز بیشتر می‌شود و شرایط محدودیت را برایشان فراهم می‌کند. به مرور زمان بر اثر بی‌مهری اطرافیان، این نسل از جامعه در انزوا قرار می‌گیرند و علاوه بر مشکلات روحی که برایشان پیش می‌آید، امید به زندگی را از دست می‌دهند. مسئولان می‌توانند با کمی برنامه‌ریزی و تغییر زاویه دید، به این قشر مظلوم و توانمند کمک کنند. این افراد با معلولیت خود کنار آمده‌اند اما بی‌مهری را نمی‌توانند تاب بیاورند.ای کاش برای دقایقی هم که شده خودمان را جای این افراد بگذاریم.
نیاز به اشتغال
در میان جمعیت حاضر چهره پسر جوانی را می‌بینیم که حرف‌هایی برای گفتن و تمایل به مصاحبه دارد.
«سجاد مولایی» جوان 23 ساله‌ای است که از ناحیه کمر و پا دچار معلولیت است و درباره مشکلاتش می‌گوید: «من جوان هستم و نیاز به کاری دارم تا امورات زندگی‌ام بگذرد. در جامعه ما برای تمام کارها بودجه تعیین شده ولی برای ایجاد اشتغال و خدمات برای معلولان بودجه نداریم. این انصاف نیست که جوانی مانند من که تسلط کامل به نرم‌افزار و سخت‌افزار کامپیوتر دارد بیکار باشد. هر جا برای کار می‌روم تا متوجه معلولیتم می‌شوند از پذیرش من سرباز می‌زنند. در حال حاضر اگر معلولی واجد شرایط دریافت حقوق باشد دولت برایش هر ماه حقوق اندکی واریز می‌کند. حال فکر کنید همین حقوق اندک را هر 6 ماه یکبار دریافت کنید. دبیر کانون، امروز با زحمت فراوان برای من تولد گرفته است و من از این بابت سپاسگزارم اما واقعاً این کار وظیفه دبیر کانون معلولان نیست. خواهش می‌کنم کمی هوای ما را داشته باشید.»
معلولیت در کنار قهرمانی
همیشه معلولیت به معنای محدودیت نیست. چه بسا بوده‌اند کسانی که با غلبه بر محدودیت‌ها توانسته‌اند به موفقیت برسند. نادر مرادی قهرمان پاراالمپیک لندن از حال و هوای این روزهایش می‌گوید: «امروز به مناسبت تولدم اینجا حضور دارم از اینکه دبیر کانون و دوستان دیگر به یادم بودند بسیار خرسند هستم. توصیه من به تمام معلولان به‌ویژه جوانان معلول این است که به این فکر نکنند که کدام عضو بدنشان معلول است. بلکه به این فکر کنند که کدام بخش از وجودشان قدرتمند ترازاندام‌های دیگر است. اگر فقط به فکر معلولیتشان باشند هیچ‌کاری پیش نمی‌رود. هر معلولی شرایط خاص خودش را دارد. من با همین شرایط توانستم قهرمان پاراالمپیک شوم و این قهرمانی را اول مدیون خدا و بعد خانواده‌ام هستم. البته بی‌مهری مسئولان همیشه و همه جا همراه معلولان است. در کشورهای دیگر یک معلول حقوق بیکاری دریافت می‌کند که این خود کمک بزرگی محسوب می‌شود. به امید روزی که معلولان هم ازحقوق شهروندی یکسان برخوردار شوند.»
میزبان معلولان هستیم
مدتی است که معلولان با اطلاع‌رسانی سرای محله شریعتی جنوبی به خانه سلامت می‌آیند و خانه سلامت به خانه دوم آنها تبدیل شده است. کادر درمانی خانه سلامت سرای محله شریعتی جنوبی با برگزاری جلسات مشاوره و درمان برای معلولان سعی بر این دارند تا انزوا و تنهایی را از آنها دور کنند. البته این خدمات در حد توان محدود سرای محله است و قطعاً بودجه بسیاری برای این جلسات ندارند اما معلولان به همین امکانات بسنده می‌کنند. «سولمازفکری» مسئول خانه سلامت درباره حضور معلولان در سرای محله می‌گوید: «معلولان چشم و چراغ محله هستند و باید به آنها احترام گذاشت آنها نیمی از وجودشان را پیش خدا امانت گذاشته‌اند. ما سعی داریم با ایجاد شرایط مطلوب مانند کلاسهای مشاوره و درمانی و کلاسهای هنری و همچنین اردوهای مختلف و دورهمی‌های ماهانه معلولان را از خانه‌هایشان به سمت‌سرا سوق بدهیم. زیرا نه تنها می‌توانند در همه عرصه‌های اجتماعی حضور داشته باشند بلکه ایجاد تعامل برای آنها یکی از بهترین راهکارها برای تغییر شیوه زندگی است.»
منبع: همشهری محله
